@@@وطنم جزین@@@

یک گزارش خواندنی

یک روزنامه ژاپنی گزارشی از غذاهای ایرانی از جمله آبگوشت منتشر کرده و فرهنگ غذا خوردن در ایران را دلیلی بر حاکم بودن آرامش در زندگی مردم ایران دانسته است.

 گوشت گوسفند، گوجه فرنگی، سیب‌زمینی، نخود و لوبیا خیس خورده و سپس گذاشتن این مواد به مدت 4 تا 5 ساعت بر روی گاز با شعله کم.

حتی در تهران پایتخت ایران که از تهاجم فرهنگ غرب جلوگیری به عمل می‌آید، به تازگی مغازه‌های «فست فود» بسیار چشمگیر شده است. در این میان، هم‌چنین تابلو‌های مبهم و عجیب و غریب همانند «مسعود دونالد» به جای «مک دونالد» و «KFC» به جای«PFC» ( کنتاکی- مرغ-سرخ شده) به چشم می‌خورد.


اما با این حال، آرامش بر زندگی مردم ایران حکمفرماست و عاداتی که با عجله همبرگری را سرهم بندی کنند، هنوز که هنوز است در ایران ریشه ندوانیده است. «آرامش غذایی» و یا به عبارت دیگر وقت صرف کردن، چه در ساخت غذا و چه در تناول آن، هم‌چنان در ایران رایج است.

«آبگوشت» نماینده این نوع غذاها است که به شکل سنتی پخت می‌شود. گوشت گوسفند، گوجه‌فرنگی، سیب‌زمینی و نخود و لوبیا خیس‌خورده را به مدت چهار تا پنج ساعت بر روی گاز با شعله کم به شکل سوپ می‌پزند. روایتی نقل می‌شود مبنی بر این‌که از قرن هفتم تاکنون که دین اسلام ظهور کرده است، آبگوشت در ایران تناول می‌شود.

اکثر مردم در ایران عادت ندارند که بیرون غذا بخورند. منوی اکثر رستوران‌های لوکس فقط کباب است. اما با این حال، اکثر «چایخانه‌ها» تقریباً شلوغ است. افراد در چایخانه‌ها در حالی که قلیان می‌کشند و چای می‌خورند، از فضا به شکل ارزشمند برای گپ زدن بهره می‌بردند.
محدودیت فرهنگی و ممنوعیت مشروبات الکلی در سراسر ایران حکمفرماست. اما با این حال مردم با فراغت خاطر زمان را سپری می‌نمایند. شهروندان کمی نیستند که پس از غروب آفتاب به همراه خانواده یا دوستان در چایخانه‌ها، سه تا چهار ساعت با فراغ خاطر سپری می‌کنند. آبگوشت که در واقع برای لذت بردن از اوقات فراغت است، بسیار مناسب برای چنین زمانی می‌باشد.

من [خبرنگار] برای دیدن چایخانه به «دهکده» بزرگترین مغازه منطقه فرحزاد واقع در بخش شمال شهر تهران که اکثر چایخانه‌ها در این منطقه متمرکز شده‌اند، رفتم. در زیر سایه درختان در محوطه وسیع بیرون چایخانه، هشتصد تخت که بر روی آن فرش ایرانی پهن شده بود، ردیف شده بودند. زوج‌های جوان، خانواده‌ها به همراه بچه‌هایشان و... این تخت‌ها را اشغال کرده بودند. این افراد در ابتدا گپ می‌زدند و می‌خندیدند و سپس به آرامی غذا خوردن را شروع می‌کردند.

ده دقیقه در حالی که بر روی فرش نشسته بودیم منتظر ماندیم. آبگوشت که در ظرف کوچک فلزی ریخته شده بود و بسیار بسیار هم داغ بود، برای ما آوردند. آبگوشت در دو مرحله تناول می‌شود. ابتدا تنها سوپ و چربی گوسفند را در داخل ظرفی می‌ریزند و سپس نان را قطعه قطعه کرده و به آن اضافه می‌کنند، پس از نفوذ سوپ و چربی به داخل نان آن را می‌خورند. به نظر می‌رسد سوپ چربی که به داخل نان نفوذ کرده سرشار از انرژی است که جذب بدن می‌شود.


پس از این‌که از نان آغشته به سوپ چربی به خوبی لذت بردیم، دیگر مواد آبگوشت از جمله نخود لوبیا را به ظرف دیگری منتقل کردیم و آن قدر با میله فلزی این مواد را کوبیدیم تا به شکل رب درآمد. سپس این مواد را که در واقع مخلوطی از سیب زمینی شیرین، نخود و لوبیا و عطر و طعم گوشت است، در لای نان قرار می‌دهند و می‌خورند. البته چاشنی‌هایی مانند نمک، فلفل، زردچوبه و لیموترش هم به میزان مناسب به شکلی که مزه ترشی آن احساس شود، به آن اضافه می‌کنند. در حالی که نان داغ و آبگوشت را با خوشحالی تناول می‌کردیم، سر فرصت به سبزیجات تازه هم دستبرد می‌زدیم. بدین ترتیب، از احساس خوبی که دوغ خنک و نسیم شامگاهی اوایل تابستان به ما داده بود، لذت می‌بردیم.

آقای «سجاد صدیقی»، دانشجوی بیست و دو ساله که به همراه خواهرش به فرحزاد آمده بود، با تبسمی بر لب در خصوص احساس از این موقعیت گفت: «هرچند ما مثل ژاپنی‌ها  ساکی [نوع مشروب الکلی مخصوص ژاپن] نمی نوشیم، ولی با قلیان و آبگوشت بالاترین حد آرامش را در این‌جا به دست می‌آوریم.» به گفته آقای «حسن فرحزادی»، چهل و نه ساله و مالک مغازه، روزهای پنج‌شنبه و جمعه که مصادف است با روزهای آخر هفته در ایران، بیش از هزار نفر در این مکان گرد هم می‌آیند.

اما با این حال، چرا مردم ایران تا این حد آبگوشت را دوست دارند و می‌خورند؟ اکثر افراد در پاسخ به این پرسش تنها به ذکر این نکته که «از قدیم چنین بوده است» اکتفا می‌کنند و بدین ترتیب، نتوانستم معمای دوست داشتن آبگوشت را حل کنم. حتی با گذشت نیمه شب که مغازه‌ها باید تعطیل شوند، هنوز چراغ‌ها خاموش نشده است و حدود پنجاه مشتری پس از شام هم مشغول صحبت کردن هستند. ایرانیان به جای سرعت در کارها و افزایش کارایی، از پیش بردن و انجام آرام کارها لذت می‌برند برای این کار در جامعه ایران دلیل خاصی وجود دارد.

آبگوشت از گوشت ماهی و گوشت بز در برخی از مناطق ایران
چنانچه در چایخانه‌های داخل شهر تهران آبگوشت تناول کنید، مبلغ چهل تا هفتاد هزار ریال( حدود سیصد و بیست ین) باید پرداخت کنید. ایران که حدود چهار و نیم برابر ژاپن مساحت دارد، از فرهنگ غذایی بسیار متنوع برخوردار است. در استان کرمان واقع در جنوب ایران به جای گوشت گوسفند از گوشت بز و هم‌چنین در استان سیستان و بلوچستان، که نزدیک به دریا است، به جای گوشت گوسفند از گوشت ماهی در آبگوشت استفاده می‌شود.

گوجه‌فرنگی ایران در مقایسه با گوجه‌فرنگی ژاپن شیرین‌تر است. از گوجه‌فرنگی در ایران غذاهای متنوعی از جمله «میرزا قاسمی» که متشکل از گوجه فرنگی، سیر، بادمجان کباب شده و حبوبات است، درست می‌کنند. هم‌چنین در بازار هم کدبانوهایی که حداقل یک کیلو گوجه‌فرنگی در دست دارند، به وفور دیده می‌شوند.